Matrix mnie dopadł i padam na pysk. Nie wiem już kim jestem i co jest słuszne. Na nic nie mam siły. Wiem tylko, że następnego ranka budzik zadzwoni o 6 i że bez względu na pogodę, stan ducha lub zdrowia, będę parł wraz z pozostałym tłumem ludzi do pracy. Bo tak trzeba. I nieważne, że tej pracy nie znoszę, że mnie nudzi i że jest bezsensowna. Jeśli chcę przeżyć w panującym wokół systemie, muszę to zaakceptować. Muszę. Muszę.
A niby dlaczego?
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
No właśnie dlaczego?
OdpowiedzUsuńWyjście-bezludna wyspa, o ile to jest wyjście?
Świat zwariował a my razem z nim. Polecam ciekawy wywiad http://www.przekroj.pl/ludzie_rozmowy_artykul,7668.html
Bezludna wyspa marzy mi się już od dawna
OdpowiedzUsuńTrzymaj się.
OdpowiedzUsuń